به نظر می‌رسد فرآیند آزمایش موشک ماه ناسا برای راه‌اندازی ماموریت "آرتمیس 1" موسوم به "تمرین لباس خیس" برای بار سوم متوقف شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، قرار بود ناسا ساعاتی پیش، آخرین تلاش برای سوخت گیری موشک "سامانه پرتاب فضایی"(SLS) برای ماموریت "آرتمیس 1"را که بخش مهمی از "تمرین لباس خیس" در مرکز فضایی کندی در فلوریدا است، لغو کرد.
آزمایش "تمرین لباس خیس"، تمرینی برای موشک "سامانه پرتاب فضایی" ناسا است که قرار است ماموریت بدون خدمه "آرتمیس ۱" ناسا به ماه را به انجام برساند. در این آزمایش بسیاری از مهم‌ترین فعالیت‌های پیش از پرتاب موشک ناسا تمرین خواهند شد.
ماموریت آرتمیس، سه بخش دارد. "آرتمیس ۱" بدون خدمه به سمت ماه رهسپار می‌شود و پس از آن "آرتمیس ۲" فضانوردان را به نزدیکی ماه می‌برد و در نهایت "آرتمیس ۳" فضانوردان را بر روی ماه فرود می اورد.
"تمرین لباس خیس" در روز اول آوریل در سکوی پرتاب ۳۹B مرکز فضایی کندی در فلوریدا آغاز شد و قرار بود ۴۸ ساعت بعد به پایان برسد، اما بروز چندین مشکل فنی این فرآیند را با اشکال روبرو کرد و به تعویق انداخت. در نهایت این آزمایش به زمانی پس از ماموریت "Ax-۱" موکول شد. در این ماموریت چهار فضانورد خصوصی برای اقامتی 8 روزه به ایستگاه فضایی بین‌المللی رفتند.
مسئولان ماموریت "آرتمیس ۱" تصمیم گرفتند که این آزمایش را روز ۱۱ آوریل از سر بگیرند، اما مشکلی در دریچه کنترل کننده هلیم در برج پرتاب متحرک این موشک رخ داد. از هلیم برای پاکسازی خطوط سوخت پیش از آغاز سوخت‌رسانی استفاده می‌شود و مشکل در دریچه بر حفظ فشار گاز مورد نظر در موتور RL۱۰ و بخش بالایی موشک "سامانه پرتاب فضایی" اثر گذاشت.
بررسی های جدید تلسکوپ فضایی هابل تایید میکند که یک دنباله‌دار غول‌پیکر، بزرگ‌ترین دنباله‌داری است که تاکنون دیده شده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، طبق بیانیه‌ی ناسا که روز گذشته منتشر شد، هسته یا مرکز جامد این دنباله‌دار که با نام C/۲۰۱۴ UN۲۷۱ یا "برناردینلی-برنشتاین"(Bernardinelli-Berstein) شناخته می‌شود، حدود ۸۰ مایل(۱۲۹ کیلومتر) امتداد دارد. هسته‌ی این دنباله‌دار حدود ۵۰ برابر بزرگتر از میانگین بوده و از ایالت رود آیلند(Rhode Island) بزرگتر است.
"دیوید جویت"(David Jewitt) یکی از نویسندگان بررسی جدیدی که اندازه دنباله‌دار را تایید میکند و استاد علوم سیاره‌ای و ستاره‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس در این بیانیه می‌گوید: این دنباله‌دار ذره‌ای از هزاران دنباله‌داری است که در نقاط دورتر منظومه شمسی قرار دارند و برای رصد شدن بسیار کم‌نور هستند. ما همیشه فکر می‌کردیم که این دنباله‌دار باید بسیار بزرگ باشد زیرا برای چنین فاصله‌ی دوری بسیار پرنور است و اکنون تایید می‌کنیم که همین‌طور است.
این دنباله‌دار در حال حاضر از زمین دور بوده و با سرعت حدود ۳۵ هزار کیلومتر بر ساعت به سمت زمین در حرکت است. بیش از یک میلیون سال است که دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین به سمت خورشید حرکت میکند اما جای نگرانی نیست زیرا به گفته‌ی ناسا نزدیک‌ترین فاصله‌ای که این دنباله‌دار به زمین قرار خواهد گرفت حدود ۱.۶ میلیارد کیلومتر خواهد بود که تا سال ۲۰۳۱ محقق نخواهد شد.
پیش از این دنباله‌داری با نام C/۲۰۰۲ VQ۹۴ عنوان بزرگ‌ترین هسته را از آن خود کرده بود. این دنباله‌دار که در سال ۲۰۰۲ کشف شد، هسته‌ای حدود ۹۶ کیلومتری داشت.
دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین اولین بار در سال ۲۰۱۴ مشاهده شد و از زمان ثبت اولیه، این شی با استفاده از مجموعه وسیعی از ابزارها از جمله تلسکوپ‌های زمینی و تلسکوپ‌های فضایی مانند هابل مورد مطالعه قرار گرفته است. محققان دریافتند که این دنباله‌دار از ابر اورت منشا گرفته است. هنگام رصدهای اولیه برناردینلی-برنشتاین به اندازه نپتون از ما دور بود و ستاره‌شناسان قادر به تخمین اندازه آن نبودند. با نزدیک شدن تدریجی این دنباله‌دار در سال‌های بعد، مشخص شد که به شکلی غیرعادی، بزرگ است و محققان شروع به تخمین اندازه آن کردند و دریافتند که ممکن است تا ۳۷۰ کیلومتر عرض بیشتری داشته باشد
پژوهشگران آمریکایی سعی دارند از الکتریسیته به عنوان درمانی برای سرطان کمک بگیرند.
به گزارش ایسنا و به نقل از وب‌سایت رسمی "دانشگاه سینسیناتی"(University of Cincinnati) آمریکا، الکتریسیته اساس بسیاری از جنبه‌های دنیای مدرن را تشکیل داده است؛ از تامین منابع قابل اعتماد نور گرفته تا برق‌رسانی به لوازم خانگی و رایانه. پژوهشگران اکنون در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه می‌توان از الکتریسیته به عنوان درمانی برای انواع خاصی از سرطان استفاده کرد.
"کایل وانگ"(Kyle Wang)، از پژوهشگران این برنامه گفت: سلول‌های انسانی به طور طبیعی از الکتریسیته برای ردیف کردن ساختارهای سلولی خاص استفاده می‌کنند. برای جلوگیری از رشد سلول‌های تومور می‌توان یک میدان الکتریکی متناوب را روی تومور متمرکز کرد تا این روند را مختل کند.
درمان با کمک میدان های الکتریکی ، برای تعدادی از سرطان‌ها در سراسر بدن در حال بررسی است اما وانگ گفت که این روش به ویژه به عنوان درمانی برای "گلیوبلاستوما"(Glioblastoma) دنبال شده که اگرسیو و کشنده‌ترین نوع از تومورهای مغزی است. این درمان با کمک گروهی از آرایه‌های الکتریکی انجام می‌شود. این آرایه‌ها، ساختاری شبیه به یک کلاه مشبک هستند که روی سر را می‌پوشانند و الکترودهایی را در بر دارند. این دستگاه، "اوپتون"(Optune) نام دارد.
وانگ ادامه داد: این آرایه‌ها، میدان‌های الکتریکی را در ناحیه تومور مغزی نشان می‌دهند. مطالعات نشان داده‌اند که این روش کمک میکند تا برخی افراد از این بیماری جان سالم به در ببرند.
هیچ الزام مشخصی در مورد این روش وجود ندارد اما وانگ گفت که به طور کلی به مریض ها توصیه می‌شود تا حداقل ۱۸ ساعت در روز از دستگاه اوپتون استفاده کنند و هرچه دستگاه برای مدت طولانی‌تری پوشیده شود، با نتایج بهتر مرتبط است. اگرچه درمان از طریق دستگاه اوپتون لزوما برای ادامه دادن به مدت نامحدود طراحی نشده است اما وانگ گفت که بیماران معمولا به استفاده از این دستگاه ادامه می‌دهند؛ مگر این که دیگر مؤثر نباشد یا پوشیدن آن بیش از اندازه دست و پا گیر شود.
وانگ، پژوهشگر ارشد یک آزمایش بالینی جدید موسوم به "تریدنت"(TRIDENT) است که بررسی میکند آیا زودتر درمان شدن با دستگاه اوپتون می‌تواند پیامدهای بهتری داشته باشد یا خیر
دانشمندان از پوسته یا سبوس برنج استفاده کرده‌اند تا یک LED روشن و نقطه کوانتومی دوستدار محیط زیست تولید کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، نقاط کوانتومی، از تلویزیون‌ها و سلول‌های خورشیدی گرفته تا درمان‌های پیشرفته سرطان، پتانسیل منحصربه‌فرد خود را در بسیاری از زمینه‌ها نشان می‌دهند، اما تولید آنها در مقیاس انبوه با برخی از مسائل مربوط به محیط‌زیست مرتبط است.
اکنون دانشمندان دانشگاه "هیروشیما" در ژاپن با استفاده از پوسته برنج دور ریخته شده برای تولید اولین نور ال‌ای‌دی نقطه کوانتومی سیلیکونی جهان، مسیر سبزتری را در این زمینه نشان داده‌اند.
نقاط کوانتومی(QDs) نیمه رساناهای کوچک و با اندازه زیر ۱۰ نانومتر هستند و دارای خواص الکترونیکی هستند که به دلیل مکانیک کوانتومی با ذرات بزرگتر تفاوت دارند. آنها موضوعی اصلی برای فناوری نانو هستند. هنگامی که نقاط کوانتومی توسط نور فرابنفش روشن می‌شوند، یک الکترون آزاد در نقطه کوانتومی می‌تواند در حالت انرژی بالاتر برانگیخته شود. در مورد نقطه کوانتومی، این فرآیند مربوط به انتقال یک الکترون ازاوربیتال ظرفیت به باند رسانش است. الکترون برانگیخته می‌تواند به نوار ظرفیت بازگردد و انرژی خود را با انتشار نور آزاد کند که رنگ آن نور به اختلاف انرژی بین باند رسانش و باند ظرفیت بستگی دارد.
مواد نیمه رسانا نانو مقیاس محکم یا الکترون‌ها یا سوراخ‌های الکترونی را محکم بسته‌اند. نقاط کوانتومی بعضی اوقات به اتم‌های غیر مصنوعی گفته می‌شود و بر تکین بودن آنها، داشتن حالت‌های الکترونیکی محدود، مانند مواد اتمی یا مولکول‌های طبیعی تأکید می‌شود. نشان داده شده است که موج الکترونیکی توابع کوانتومی را با اتم‌های واقعی شباهت می‌دهد. با اتصال دو یا چند نقطه کوانتومی، می‌توان یک مولکول مصنوعی ساخت.
نقاط کوانتومی دارای خواص واسطه‌ای بین نیمه هادی‌های فله و اتم‌ها یا مولکول‌های گسسته هستند. ویژگی‌های انتخابی آنها به عنوان تابعی از اندازه و شکل تغییر میکند. نقاط کوانتومی بزرگتر با قطر پنج تا شش نانومتر از طول موج‌های طولانی‌تر با رنگ‌هایی مانند نارنجی یا قرمز ساطع می‌کنند. نقاط کوانتومی کوچک‌تر از طول موج کوتاه‌تر تابش می‌شوند و رنگ‌هایی مانند آبی و سبز به همراه می‌آورند. با این حال، رنگ‌های خاص بسته به ترکیب دقیق نقاط کوانتومی متفاوت می باشد
فضانوردان ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS) در حال آزمایش لباس‌های فضایی مجهز به سیستم‌های خنک‌کننده داخلی هستند که در برابر گرمای طاقت فرسا فضا مقاومت ایجاد می‌کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، ناسا در ویدئویی جدید نشان داده که چگونه خدمه این آژانس در حالی که از یک دستگاه نصب شده روی ایستگاه فضایی آب سرد دریافت می‌کنند، به پیاده‌روی فضایی می‌پردازند.
فضانوردان زیر لباس فضایی خود لباس‌های مخصوصی می‌پوشند که دارای لوله‌هایی است که با جریان ثابتی از آب پر شده است.
استفاده از آب به عنوان خنک کننده به دوران آپولو در دهه ۱۹۷۰ برمی‌گردد، اما سیستم جدید ناسا مجهز به سنسورهای فشار، یک حلقه کنترل حرارتی برای حفظ دمای تنظیم شده بوده و قادر به آزادسازی بخار آب گرم در فضا است.
به گفته‌ی ناسا، فناوری‌های خنک کننده برای ماموریت‌های آتی ماموریت آرتمیس به ماه که قرار است در سال ۲۰۲۵ انجام شود در حال آزمایش هستند.
اواخر این دهه، ماه‌نوردان آرتمیس در حالی قمر زمین را کاوش می‌کنند که لباس‌های فضایی بر تن دارند که از آنها در برابر دمای ۲۵۰ درجه فارنهایت محافظت میکند.
ناسا فناوری‌های آینده خود را در ویدیویی جدید با عنوان "سرد ماندن در فضا" تشریح کرده است.
ناسا می‌گوید: تصور کنید شما یک فضانورد در ماه هستید. کار شما برای هشت ساعت آینده کاوش، جمع‌آوری نمونه‌های علمی، پیمودن تپه‌های ماه، نمونه‌برداری از سنگ‌ها و راه‌اندازی تجهیزات به عنوان بخشی از برنامه آرتمیس خواهد بود.
دمای سطح ماه می‌تواند به ۲۵۰ درجه فارنهایت(۱۲۱ درجه سانتی‌گراد) برسد. ناسا چگونه فضانوردان را خنک نگه می‌دارد تا بتوانند روی ماه کار کنند؟ خوشبختانه، هر لباس فضایی شامل یک سیستم های دارای تهویه شخصی خواهد بود.
در طول پیاده‌روی‌های فضایی، فضانوردان باید در برابر گرمای خورشید و گرمای بدن خود حفظ شوند.