یک بررسی جدید نشان داده است که ابتلا به دیابت نوع ۲ سرعت پیری مغز و زوال شناختی را تسریع می‌کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مطالعه جدیدی که در مجله eLife منتشر شده است، با مقایسه افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ و افراد بدون دیابت نشان داده است که این بیماری به طور قابل توجهی پیری مغز را تسریع می‌کند.
دانشمندان می‌گویند در حالی که الگوی تخریب عصبی حاصل از ابتلا به دیابت نوع ۲ مشابه با روند پیری طبیعی مغز است، در افرادی که به این بیماری عمدتا قابل پیشگیری مبتلا هستند، این روند حدود ۲۶ درصد سریعتر پیشرفت می‌کند.
دانشمندان در این مطالعه برای اولین بار در نوع خود از مجموعه داده‌ای از زیست‌بانک(Biobank) بریتانیا به ویژه داده‌های ساختار مغز و عملکرد ۲۰ هزار نفر در سنین ۵۰ تا ۸۰ سال استفاده کردند و با استفاده از این داده‌ها و مقایسه نتایج با فراتحلیل تقریباً ۱۰۰ مطالعه دیگر توانستند بین تغییرات مغزی و شناختیِ طبیعیِ مرتبط با سن و تغییرات خاص حاصل از دیابت نوع ۲ تمایز قائل شوند.
بررسی ها نشان می دهد که که تغییرات در عملکردهای اجرایی مانند حافظه فعال، یادگیری، تفکر انعطاف پذیر و خودکنترلی و کاهش سرعت پردازش مغز برای افراد مبتلا به دیابت و بدون دیابت، رایج است. با این حال، گروه مبتلا ۱۳.۱ درصد کاهش بیشتری در عملکرد اجرایی و ۶.۷ درصد کاهش بیشتر در سرعت پردازش در مقایسه با افراد همسن بدون دیابت نشان دادند.
دانشمندان نوع جدیدی از گرافن و در واقع یک گرافین(graphyne) را ایجاد کرده‌اند که می‌تواند مجموعه‌ای از برنامه‌های کاربردی جدید را ارائه کند.
به نقل از آی‌ای، همه ما درباره گرافن(graphene) شنیده‌ایم، ماده شگفت انگیزی که می‌تواند جاده‌ها و حتی ایستگاههای فضایی را تقویت کند و ممکن است روزی آسانسورهای فضایی را به واقعیت تبدیل کند.
اما گرافین(graphyne) چطور؟ تا همین اواخر، این ماده تا حدودی ناشناخته بود. با این حال، محققان برای بیش از یک دهه تلاش کرده‌اند تا گرافین را که شکل جدیدی از کربن است، سنتز یا بازترکیب کنند. اکنون یک بیانیه مطبوعاتی نشان می‌دهد که تیمی از دانشمندان دانشگاه "کلرادو بولدر" سرانجام موفق به انجام این کار شده‌اند.
گرافین شباهت‌هایی به گرافن دارد، اما می‌تواند راه‌های جدیدی برای تحقیق در الکترونیک، اپتیک و مواد نیمه رسانا بگشاید.
محققان دانشگاه "کلرادو بولدر" که یافته‌های خود را در مجله Nature Synthesis منتشر کرده‌اند، جزئیات چگونگی توسعه این ماده را که ماده‌ای است که مدت‌هاست نظریه‌ای حاوی خواص رسانایی الکترون، مکانیکی و نوری منحصربه‌فرد است، توضیح داده‌اند.
محققان دانشگاه تگزاس در دالاس با همکاری شرکتی به نام "EnLiSense" یک سنسور تعریق الکتروشیمیایی پوشیدنی ابداع کردند که می‌تواند کموکین‌ها را در عرق تشخیص دهد و به کاربران و پزشکان در مورد عفونت ویروسی یا باکتریایی هشدار دهد.
به گزارش ایسنا و به نقل از مدگجت، این دستگاه همچنین در مورد یک طوفان سیتوکین(Cytokine Storm) قریب الوقوع هشدار می‌دهد. طوفان سیتوکین زمانی رخ می‌دهد که سطوح بالایی از مولکول‌های التهابی به یک باره توسط بدن آزاد می‌شود و این عارضه اغلب کشنده است. این ابزار پوشیدنی همچنین می‌تواند در تشخیص موارد کووید-۱۹ شدید که در آن خطر طوفان سیتوکین نیز قابل توجه است، هشدار دهد.
سنسورهای عرق به سرعت در حال توسعه هستند و حال محققان در آخرین مطالعه خود یک حسگری توسعه داده‌اند که می‌تواند مولکول‌های التهابی مرتبط با عفونت‌ها را شناسایی کند.
در این بررسی محققان این حسگر الکتروشیمیایی را برای تشخیص پروتئین القایی با اینترفرون گاما(IP-۱۰) و لیگاند القاکننده آپوپتوز مرتبط با فاکتور نکروز تومور(TRAIL) طراحی کردند که هر دو با یک طوفان سیتوکین مرتبط هستند.
"شالینی پراساد"(Shalini Prasad) محقق این مطالعه گفت: کار ما خاص است، زیرا تا این تاریخ مشخص نبود که آیا این مولکول‌ها در عرق وجود دارند یا خیر. ما ثابت کردیم که فناوری تعریق کم حجم ما واقعا قادر به اندازه‌گیری این نشانگرهای زیستی است.
جالب اینجاست که این حسگر به پزشکان اجازه می‌دهد تشخیص دهند که آیا فردی احتمالا به عفونت باکتریایی یا ویروسی مبتلا شده است یا خیر اگرچه برای تعیین دقیق عامل بیماری زا به آزمایش دیگری نیاز است.
هنگامی که فردی بر اثر سکته مغزی یا آسیب مغزی فلج می‌شود، بخش عمده‌ای از بهبودی او وابسته به هدایت فیزیکی اندام آسیب دیده است تا مغز بتواند حرکات از دست رفته را بازیابی کند و آن‌ها را دوباره بیاموزد. یک اسکلت خارجی جدید دقیقاً این کار را برای دست انجام می‌دهد و بیماران می‌توانند از آن در خانه خود استفاده کنند.
به نقل از نیواطلس، این دستگاه که "Emovo Grasp" نام دارد، توسط استارتاپ سوئیسی "Emovo Care" که وابسته به موسسه تحقیقاتی "اکول پلی‌تکنیک فدرال لوزان" (EPFL) است، تولید می‌شود.
این دستگاه دارای دو کابل متحرک است که هر کدام در یک غلاف جداگانه قرار گرفته‌اند و به‌عنوان تاندون‌های مصنوعی عمل می‌کنند. آن‌ها پشت دست فرد آسیب‌دیده قرار می‌گیرند و از طریق حلقه‌های سیلیکونی به انگشتان اشاره و میانی فرد متصل می‌شوند.
هنگامی که کاربر می‌خواهد گرفتن یک شیء را تمرین کند، کافی است یک دکمه را روی یک کنترل از راه دور فشار دهد تا دستگاه کابل‌ها رو به جلو هدایت کند. این کار باعث می‌شود که انگشتان کاربر دور جسم قرار بگیرند. از آن‌جا که کف دست و سر انگشتان پوشیده نشده و با جسم تماس مستقیم دارد، فرد می‌تواند شیء و میزان فشاری که به آن وارد می‌کند را حس کند. این فشار را می‌توان از طریق کنترل دستگاه را کنترل کرد.
پژوهشگران دانشگاه واشنگتن در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند مرگ ناشی از کووید-۱۹ در میان سالمندان ممکن است به دلیل محدودیت‌های ژنتیکی در تقسیم سلولی باشد.
به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، توانایی سیستم ایمنی برای مبارزه با کووید-۱۹ تا حد زیادی به توانایی آن در تکثیر سلول‌های ایمنی برای از بین بردن موثر کروناویروس سندرم حاد تنفسی ۲ بستگی دارد. این سلول‌های ایمنی شبیه‌سازی شده نمی‌توانند در تعداد زیاد ایجاد شوند.
نتایج مطالعه جدید محققان دانشگاه واشنگتن نشان می‌دهد که توانایی بدن برای تولید این سلول‌های شبیه‌سازی شده عمدتا در سنین بالا کاهش می‌یابد. این نتایج می‌توانند به محققان در درک این موضوع که چرا کووید-۱۹ چنین تاثیر مخربی بر سالمندان دارد، کمک کنند.
با هر تقسیم دی.ان.ای در تقسیم سلولی، کلاهک انتهایی آن که تلومر(telomere) نامیده می‌شود، کوتاه‌تر می‌شود. یک سلول پس از یک سری تکرار بسیار کوتاه می‌شود و در یک نقطه، تقسیم آن متوقف می‌شود. این محدودیت برای همه سلول‌ها یا حیوانات اعمال نمی‌شود اما برای سلول‌های ایمنی انسانی اعمال می‌شود.
"جیمز اندرسون"(James Anderson) استاد دانشگاه واشنگتن در این باره گفت: سیستم ایمنی افراد عادی با وجود این محدودیت تا حدود ۵۰ سالگی بسیار خوب است و بعد آن زمانی است که تعداد کافی سلول‌های ایمنی هسته‌ای به نام سلول‌های T، تلومرها را کوتاه کرده‌اند و نمی‌توانند به سرعت خود را از طریق تقسیم سلولی به تعداد کافی شبیه‌سازی کنند تا به ویروس کووید-۱۹ حمله کرده و آن را از بین ببرند.