"سازمان جهانی بهداشت" از شناسایی دو مورد ابتلا به "بیماری ویروسی ماربورگ" در غنا خبر داد.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، بیانیه "سازمان جهانی بهداشت" (WHO)، از کشف دو مورد احتمالی ابتلا به "بیماری ویروسی ماربورگ" (MBV) در غنا خبر داد. موارد کشف‌شده که در انتظار بررسی آزمایشگاهی بیشتر هستند، می‌توانند نخستین موارد این بیماری بسیار عفونی باشند که تاکنون در این کشور واقع در غرب آفریقا پیدا شده است.
ویروس ماربورگ، عضوی از خانواده ویروس‌های "فیلوویریده" (Filoviridae) است. ابتلا به ماربورگ که مشابه عفونت ناشی از ویروس ابولا است، به تب هموراژیک شدید منجر می‌شود و با میزان مرگ و میر بین ۲۰ تا ۸۰ درصد همراه است.
به گفته سازمان جهانی بهداشت، دو مورد جدید و احتمالی بیماری ویروسی ماربورگ در منطقه جنوبی غنا دیده شده‌اند. مبتلایان با علائمی از جمله اسهال، تب، تهوع و استفراغ به یک بیمارستان محلی در این منطقه منتقل شدند.
این دو بیمار با هم ارتباطی نداشتند و متعاقبا به دلیل بیماری از دنیا رفتند. انالیزهای اولیه نمونه‌های گرفته‌شده از بیماران، نتایج مثبتی را برای ویروس ماربورگ ارائه کرد. روش استاندارد سازمان جهانی بهداشت این است که اکنون آن نمونه‌ها را برای تأیید به یک مرکز بررسی در سنگال ارسال کند.
"فرانسیس کاسولو" (Francis Kasolo)، یکی از پزشکان سازمان جهانی بهداشت در غنا گفت: ردیابی تماس آغاز شده و پاسخ در مورد شیوع بیماری، در حال آماده‌سازی است.
وی افزود: مسیولان بهداشتی در محل در حال بررسی وضعیت و آماده‌سازی برای واکنش احتمالی نسبت به شیوع بیماری هستند. ما از نزدیک با این کشور کار می‌کنیم تا امکان تشخیص را افزایش دهیم، موارد ابتلا را ردیابی کنیم و برای کنترل شیوع ویروس آماده باشیم.
ریزجلبک‌های غنی از پروتئین در حال حاضر به عنوان جایگزینی برای خوراک ماهی در فرآیند آبزی‌پروری مورد استفاده قرار می‌گیرند. اکنون محققان پا را فراتر گذاشته‌اند و به دنبال استفاده از ارگانیسم‌های گیاه مانند برای جایگزین کردن میگوهای مورد مصرف انسان‌ها هستند.
به نقل از نیواطلس، اگرچه میگوها را می‌توان پرورش داد، اما بیشتر آنها هنوز در طبیعت توسط تراول کشتی‌های ماهیگیری که تورهای بزرگ را به آب می‌اندازند، صید می‌شوند. بنابراین، مانند سایر انواع ماهیگیری‌های تجاری، امکان صید بی‌رویه و صید تصادفی گونه‌هایی که مورد نیاز نیستند نیز وجود دارد.
دکتر لوکاس بوکر (Lukas Böcker) و دکتر سورین ادر (Severin Eder) در مؤسسه تحقیقاتی مؤسسه فناوری فدرال زوریخ که به دنبال جایگزینی سازگارتر با محیط زیست برای میگو هستند، به شناسایی جلبک‌های کوچک پرداختند. ارگانیسم‌های میکروسکوپی نه تنها می‌توانند به طور پایدار در حوضچه‌ها یا راکتورهای زیستی کشت شوند، بلکه منبع خوبی از پروتئین‌های مختلف، چربی‌های غیراشباع، ویتامین‌ها و مواد معدنی هستند.
بررسی جدیدی که در "دانشگاه بریستول" انجام شده است، نشان می‌دهد که خونریزی مغزی نوزادان می‌تواند مشکلات بینایی بلندمدت را در پی داشته باشد.
به نقل از نوروساینس نیوز، دانشمندان "دانشگاه بریستول"(University of Bristol) انگلستان، در بخشی از یک پژوهش ۱۰ ساله دریافتند خونریزی‌های مغزی شدیدی که برخی از نوزادان در سال نخست پس از تولد تجربه می‌کنند، به بروز مشکلات بینایی بلندمدت منجر می‌شوند.
این تحقیق، ۳۲ کودک بین ۱۰ تا ۱۱ سال را مورد بررسی قرار داده است که تجربه خونریزی مغزی داشته‌اند. کودکان طی این پژوهش موسوم به "DRIFT10"، تحت ارزیابی‌های دقیقی قرار گرفتند.
پژوهش DRIFT10، برای بررسی یک روش شستشوی مغزی پس از خونریزی‌های مغزی راه‌اندازی شد که توسط دانشمندان دانشگاه بریستول ابداع شده و نخستین و تنها درمانی است که برای نوزادان مبتلا به خونریزی مغزی جدی، کارآیی دارد. این روش به شستن بطن‌های مغز می‌پردازد تا مایع سمی را حذف کند و فشار را کاهش دهد.
این گروه پژوهشی، ۳۲ کودک بین ۱۰ تا ۱۱ سال را مورد بررسی قرار دادند و ارزیابی کردند که آیا سطح خونریزی مغزی تجربه‌شده در نوزادان، بر بینایی آنها در پایان سال‌های دبستان تأثیر می‌گذارد یا خیر. همچنین آنها، ارتباط بین نتایج بصری را با پیامدهای شناختی و نیاز به حمایت اضافی در مدرسه بررسی کردند.
معاینات بصری، بخشی از یک پیگیری ۱۰ ساله در مورد کودکان طی کارآزمایی اصلی بود. پژوهشگران از یک پروتکل پیروی کردند و این موضوع برای آنها ناشناخته بود که کودک چه سطحی از خونریزی مغزی را تجربه کرده است.
این پژوهش نشان داد که همه ۳۲ کودک مورد بررسی، حداقل یک اختلال بینایی دارند. میانگین تعداد اختلالات برای کودکانی که خونریزی درجه چهار را تجربه کرده بودند، شش بود. در مقابل، میانگین تعداد اختلالات در کودکانی که خونریزی درجه سه را تجربه کرده بودند، سه مورد بود. هر اختلال بینایی اضافی برای هر کودک، با افزایش نیاز به حمایت آموزشی در مدرسه همراه بود.
دانشمندان آمریکایی، نانوذرات جدیدی را ابداع کرده‌اند که می‌توانند راحت‌تر به سلول‌های سرطانی برسند و آنها را از بین ببرند.
به نقل از نانومگزین، همان طور که تومورهای جامد رشد می‌کنند، خود را با دیواره ضخیم و سفتی از دفاع مولکولی می‌پوشانند. عبور داروها از این سد، بسیار دشوار است. اکنون، دانشمندان "مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس ساوت‌وسترن"(UT Southwestern)، نانوذراتی اختراع کرده‌اند که می‌توانند موانع فیزیکی اطراف تومورها را برای رسیدن به سلول‌های سرطانی از بین ببرند. نانوذرات پس از داخل شدن، محموله خود را آزاد می‌کنند. این محموله، یک سیستم ویرایش ژن است که DNA درون تومور را تغییر می‌دهد، رشد آن را متوقف می‌کند و سیستم ایمنی را فعال می‌سازد.
دکتر "دنیل سیگوارت"(Daniel Siegwart)، دانشیار بیوشیمی مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس ساوت‌وسترن و محقق ارشد این پروژه گفت: نانوذرات جدید به طور موثری توانستند رشد و گسترش تومورهای تخمدان و کبد را در موش‌ها متوقف کنند. این سیستم، مسیر جدیدی را برای استفاده از روش‌های ویرایش ژن موسوم به "Cas9" در درمان سرطان ارائه می‌دهد.
وی افزود: اگرچه فناوری کریسپر یک روش جدید را برای درمان سرطان ارائه می‌دهد اما این فناوری به دلیل توانایی پایین در انتقال محموله به تومورها، به شدت با مانع روبه‌رو شده است.
فناوری Cas9 در سال‌های اخیر، راهی را برای ویرایش انتخابی DNA سلول‌های زنده برای پژوهشگران فراهم کرده است. اگرچه سیستم ویرایش ژن می‌تواند به تغییر ژن‌هایی بپردازد که باعث رشد سرطان می‌شوند اما رساندن Cas9 به تومورهای جامد، کاری چالش‌برانگیز بوده است.
دکتر سیگوارت و همکارانش برای بیش از یک دهه، به بررسی و طراحی "نانوذرات لیپیدی"(LNPs) پرداخته‌اند. نانوذرات لیپیدی، کُره‌های کوچکی متشکل از مولکول‌های چربی هستند که می‌توانند محموله‌های مولکولی مانند واکسن‌های کووید-۱۹ مبتنی بر آران‌ای پیام‌رسان را به بدن انسان منتقل کنند. گروه دکتر سیگوارت در سال ۲۰۲۰ نشان دادند که چگونه می‌توان نانوذرات را به سوی بافت‌های خاصی هدایت کرد.
دانشمندان در این پژوهش جدید، کار خود را با نانوذراتی آغاز کردند که پیشتر به منظور هدف قرار دادن سرطان، برای سفر به کبد ابداع شده بودند. آنها قطعه کوچکی از آران‌ای موسوم به "آران‌ای کوچک مداخله‌گر"(siRNA) را اضافه کردند که می‌تواند "پروتئین تیروزین کیناز ۲"(FAK) را متوقف کند. این ژن، نقشی مرکزی را در حفظ دفاع فیزیکی تعدادی از تومورها بر عهده دارد.
"نشنال جئوگرافیک"(National Geographic) گزارش داده است که بزرگترین مار پیتون برمه‌ای که تا به حال در فلوریدا دیده شده، توسط محققانی که از مار پیتون دیگری به عنوان طعمه استفاده کرده بودند، از مخفیگاهش در "اورگلیدز" (Everglades) بیرون کشیده شد.
نقل از لایوساینس، این مار غول پیکر، ماده بود و تقریباً ۱۸ فوت(۵.۴ متر) طول و ۲۱۵ پوند(۹۷ کیلوگرم) وزن داشت که ۳۰ پوند(۱۳.۶ کیلوگرم) بیشتر از بزرگترین پیتون کشف شده تاکنون در این ایالت است. طول بیشتر پیتون‌های برمه‌ای(Python bivittatus) که در فلوریدا یافت می‌شوند بین شش تا ۱۰ فوت(۱.۸ تا ۳ متر) است، اگرچه در زیستگاه‌های بومی آنها در جنوب شرقی آسیا، طول مارها معمولاً به ۱۸ فوت(۵.۴ متر) می‌رسد و بزرگترین آنها می‌تواند به طول ۲۰ فوت(۶ متر) یا بزرگتربرسد.
از زمان یافت شدن در فلوریدا در دهه ۱۹۷۰، مارهای پیتون مهاجم با موفقیت در مناطق جنوبی این ایالت پر جمعیت شده‌اند و در آنجا بسیاری از پرندگان و پستانداران بومی و همچنین گاهی تمساح یا سگ‌های خانگی را شکار می‌کنند.
پیتون‌های برمه‌ای به رغم اینکه از بسیاری از گونه‌های مار بومی فلوریدا بزرگتر هستند، یافتن آنها در میان باتلاق‌های وسیع، جنگل‌های نیمه گرمسیری "اورگلیدز" و نواحی مجاور آن بسیار سخت است. برای کاهش این جوامع مهاجم با خارج کردن ماده‌های فعال از مخفیگاه، ردیاب‌های "جی‌پی‌اس"(GPS) در داخل بدن مارهای نر پیتون قرار داده می‌شود و سپس این مارها در طبیعت رها می‌شوند.